از نالهٔ دل ما تا کی رمیده رفتن

زین دردمند حرفی باید شنیده رفتن

بی نشئه زندگانی چندان نمک ندارد

حیف ست ازین خرابات من ناکشیده رفتن

آهنگ بی نشانی زین گلستان ضرور است

راه فنا چو شبنم باید به دیده رفتن

جرأتگر طلب نیست بیدست و پایی ما

دارد به سعی قاتل خون چکیده رفتن

چون شعله ای که آخر پامال داغ گردد

در زیر پا نشستیم از سر کشیده رفتن

زین باغ محمل ما بر دوش ناامیدی ست

بر آمدن نبندد رنگ پریده رفتن

از وحشت نفسها کو فرصت تامل

چون صبح باید از خویش دامن نچیده رفتن

بر خلق بی بصیرت تا چند عرض جوهر

باید ز شهر کوران چون نور دیده رفتن

همدوش آرزوها دل می رود نفس نیست

در رنگ ریشه دارد تخم دمیده رفتن

قطع نفس نمودیم جولان مدعا کو

در خواب هم نبیند پای بریده رفتن

رفتار سایه هرگز واماندگی ندارد

در منزلست پرواز از آرمیده رفتن

قد دو تای پیریست ابروی این اشارت

کز تنگنای هستی باید خمیده رفتن

بال فشاندهٔ آه بی گرد حسرتی نیست

با عالمی ز خود برد ما را جریده رفتن

تعجیل طفل خوبان مشق خطاست بیدل

لغزش به پیش دارد اشک از دویده رفتن